Świętujący Wielkanoc czynią to na różne sposoby. Dla jednych to czas relaksu. Inni cieszą się, że będą mogli więcej czasu spędzić z najbliższymi. Dla jeszcze innych to czas modlitwy, głębszych duchowych przeżyć, czas zadumy. Ale czy zadają sobie pytanie, czym są Święta Wielkanocne, szczególnie dla nich samych: Czym jest dla mnie Wielkanoc? Czy tylko czasem odpoczynku, a może czasem na podróżowanie, zwiedzanie, przygody? Czy może czymś więcej, czymś znacznie ważniejszym?

Wielkanoc to święto wiary

W Ewangelii, którą czyta się w tym dniu podczas uroczystej Eucharystii, spotykamy „drugiego ucznia" – tego, „którego Jezus miłował". Uczeń ów wraz z Piotrem zaalarmowany przez Marię Magdalenę, która w pierwszy dzień tygodnia odkryła, że grób Jezusa był pusty, biegnie do grobu, wchodzi do środka i jak sam potem zapisze: „ujrzał i uwierzył" (J 20,8). Pusty grób, w którym dwa dni wcześniej złożono umęczone Ciało Jezusa – ów uczeń uczestniczył przecież w Jego pogrzebie – wystarczył mu. Nie potrzebował już innych dowodów. Pusty grób przypomniał mu słowa Jezusa, że zostanie zabity, ale zmartwychwstanie. Umiłowany uczeń wierzy słowom Jezusa. Wierzy, że Bóg Ojciec, którego Jezus głosił, nie mógł pozwolić Mu wisieć na krzyżu, ale wskrzesił Go z martwych i w ten sposób potwierdził Jego posłannictwo jako Mesjasza, że wszystkie słowa wypowiedziane przez Jezusa były słuszne, a czyny prawdziwe.

Natomiast inni uczniowie, aby uwierzyć w zmartwychwstałego Jezusa, będą potrzebować spotkania z Nim. Dopiero gdy spotkają Zmartwychwstałego, staną się osobami wierzącymi i tę wiarę zachowają aż do śmierci: umrą za wiarę w Jezusa ukrzyżowanego, który po trzech dniach zmartwychwstał, jak wcześniej sam przepowiadał, i żyje. Nasza wiara w Chrystusa Zmartwychwstałego opiera się właśnie na wierze naocznych świadków. To oni, a z nimi tysiące, dziesiątki, a obecnie miliony i miliardy tych, którzy uwierzyli w Chrystusa i poszli za Nim, rozpalają i umacniają ją w nas. Z tej wiary wyrastają i oznaczają ją dla nas Święta Wielkanocne.

Wielkanoc jest świętem, które przynosi nadzieję

Apostoł Narodów, św. Paweł pisze w liście do Kościoła w Koryncie: „Jeżeli tylko w tym życiu w Chrystusie nadzieję pokładamy, jesteśmy bardziej od wszystkich ludzi godni politowania. Tymczasem jednak Chrystus zmartwychwstał jako pierwszy spośród tych, co pomarli" (1 Kor 15,19–20). Dzięki zmartwychwstaniu Chrystusa wiemy, co czeka każdego człowieka. Oczywiście to, co będzie ze mną, pozostaje ciągle przede mną ukryte. Czekam na to! I z każdym dniem zbliżam się do tego momentu – do dnia, kiedy wszystko stanie się jasne.

Kiedy umiera człowiek przez nas umiłowany i zostaje pochowany, musimy mieć świadomość, że to, co składamy w grobie, jest czymś przemijającym, śmiertelną częścią naszego jestestwa. On sam żyje. Jeśli został zbawiony, bo jego życie było zgodne z Bożym prawem, a jest to prawo miłości, żyje teraz z Bogiem, który jest Miłością. Przeszedł do wiecznego życia, którym jest niebo. Bóg obdarował go swoją wiecznością.

Wielkanoc to święto, które umacnnia miłość

W Jezusie Zmartwychwstałym wypełniła się miłość Boga do człowieka, do mnie. Święty Jan w swojej Ewangelii powie: „Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne" (J 3,16). Ukrzyżowany Jezus pokazuje nam, jak daleko posuwa się Bóg w swojej miłości do nas. Nie przestaje kochać, nawet kiedy ludzie przybijają Go do krzyża. Taka miłość jest silniejsza niż śmierć. W zmartwychwstaniu swego Syna Ojciec potwierdza, że życie Jezusa i Jego miłość były wypełnieniem Jego świętej woli, są też przykładem i wezwaniem do naśladowania dla każdego człowieka. Każdy, kto będzie żył, starając się kochać jak Jezus, zostanie kiedyś przez Niego wskrzeszony do życia w chwale nieba.

Wielkanoc zatem to święto wiary, nadziei i miłości. W wierze, nadziei i miłości spotykamy zmartwychwstałego Chrystusa*.

Drodzy Darczyńcy, Przyjaciele Misji, szanowni Państwo!

Niech radosne Święto Paschalne wskrzesi w nas żywą wiarę w Chrystusa, który zabity za nasze grzechy zwyciężył śmierć i zmartwychwstał. Niech umacnia w nas nadzieję, że i my kiedyś dostąpimy łaski zmartwychwstania i żyć będziemy w niebie, z Chrystusem. Niech pomnaża w nas miłość i uzdolni nas, abyśmy potrafili się nią kierować w naszych relacjach z bliźnimi – naszymi braćmi i siostrami w Chrystusie, niezależnie od tego, kim są i jacy są dla nas, a szczególnie abyśmy z miłości umieli okazywać miłosierdzie tym, którzy są w potrzebie.

A pokój i błogosławieństwo Zmartwychwstałego Pana niech nam zawsze towarzyszą w naszych dobrych poczynaniach.

 Wesołego Alleluja!

* Na podstawie: Karl Heidingsfelder, Was bedeutet Ostern fur mich?, w: Gottes Wort im Kirchenjahr, Echter Verlag, Würzburg 1990, t. 2, s. 85–86.