Sylewtki jezuickich męczenników z czasów drugiej wojny światowej
Ojciec Czesław urodził się na Podlasiu we wsi Mołożew 4 października 1906 roku. Ojciec Józef i mama Julia z domu Bohowicz. Do zakonu wstąpił 13 października 1923 roku w Kaliszu. Pierwsze śluby złożył w Starej Wsi i tam zdał maturę. Przez rok uczył języka łacińskiego i greckiego w nowicjacie jezuitów obrządku wschodniego w Albertynie koło Słonima. Studia filozoficzne i teologiczne odbył w Krakowie i w Kolegium Bobolanum w Lublinie, gdzie otrzymał święcenia kapłańskie w 1936 roku.
Wcześnie zaczął pisać artykuły do czasopism kościelnych. Od 1937 roku mieszka w Warszawie w klasztorze przy ul. Rakowieckiej. Jego zainteresowania kierują się na misje na Wschodzie. Pracuje przy tym duszpastersko jako kaznodzieja i rekolekcjonista. Jego wzorem byli ks. Piotr Skarga, św. Andrzej Bobola, o. Jan Beyzym. Sporo uwagi poświęcał misji jezuitów na Podlasiu. Zbierał świadectwa na temat męczenników w Pratulinie i w Drelowie. Ponieważ nie mógł, jak planował, wyjechać do Stanów Zjednoczonych z racji zbliżającej się wojny, kończy okres formacji zakonnej w Starej Wsi.
Obozowe stacje Drogi Krzyżowej
Pod koniec 1939 roku jest na Lubelszczyźnie w parafii Łysobyki koło Radzynia Podlaskiego. Tutaj w lutym 1940 roku zostaje wraz z księdzem proboszczem aresztowany przez gestapo i osadzony na Zamku w Lublinie. Stąd droga wiodła do Auschwitz, dokąd został przywieziony 9 stycznia 1941 roku. Otrzymał obozowy numer 8678. Ostatnią stacją drogi krzyżowej był obóz w Dachau od 22 lutego 1941 roku. Numer obozowy 23994. Tutaj pracuje przy wozie – starym przerobionym samochodzie, który ciągnęli skazańcy każdego dnia.
10 listopada 1942 roku ojciec Sejbuk został wybrany do grupy 20 duchownych przeznaczonych do doświadczeń z flegmoną. Wstrzykiwano im ropę, którą wyciągano z flegmon i wrzodów chorych więźniów ze zwłok w kostnicy. Wstrzykiwano ją (z reguły 10 cm) podskórnie, dożylnie lub domięśniowo. Skutki pojawiały się już na drugi dzień. Część umierała wskutek zakażenia, innym tworzyły się ropne ogniska na nodze lub ręce. Zaczynało się od spuchnięcia, potem otwierała się ropiejąca rana. Nawet jak się zagoiła, to tworzyły się inne ogniska choroby na ciele. Ojciec Sejbuk trafił na rewir.
Pod koniec stycznia 1943 roku znalazł się tu kleryk Edward Mruk SJ, któremu utworzyła się flegmona na ręce. Wieczorem, wymarznięty po kąpieli w łaźni, zmęczony długim staniem, usiłował zasnąć. Ktoś go trącił i zapytał, czy nie jest głodny. Okazało się, że to ojciec Sejbuk go przysłał, sam bowiem już nie mógł się podnieść z posłania. Dożywił go. Edward Mruk wyzdrowiał i odtąd pielęgnował ojca Sejbuka.
Cierpiał ogromnie, ale cierpienia ofiarował za tych, którzy pozostali na wolności. Robiono wszystko, by go ratować. Nie pomogła transfuzja krwi. Następowały krwotoki. Sakramentu chorych udzielił mu ojciec Tadeusz Kamiński SJ. Rozpoczęto nowennę o uzdrowienie za przyczyną o. Jana Beyzyma. Zapytany, czy wszystkim wybacza, odpowiedział: „Tak, nawet Hitlerowi”. Skonał w czasie odmawiania modlitw. Było to 20 kwietnia 1943 roku.
Stać się wszystkim dla wszystkich
Zmarł, mając 36 lat. Sprawdziło się na nim to, co sobie napisał na prymicyjnym obrazku: „Najmilszy Jezu! Zlej na wszystkich kapłanów zdrój darów Ducha Świętego, żeby stali się wszystkim dla wszystkich w życiu i przy śmierci. Napełnij ich serca miłością dziatek, skutecznym miłosierdziem względem chorych i biednych, świętą odwagą w walce z wrogami Kościoła. Niech krokom ich towarzyszy Twój pokój, przez ich błogosławione dłonie rozsypuj hojnie, o Panie, łask tysiące. Obudź we wszystkich prawdziwą żarliwość o dusze i wiedź ich po swoich wzniosłych drogach na szczyty świętości. Amen” (Stanisław Cieślak, Oblicza cierpienia i miłości, s. 143).
Na podstawie:
Stanisław Cieślak SJ, Oblicza cierpienia i miłości. Słudzy Boży Jezuici – męczennicy z II wojny światowej, Kraków 2009.
Adam Kozlowiecki SJ, Ucisk i strapienie. Pamiętnik więźnia 1939–1945, Kraków 1995.
Ludwik Grzebień SJ, Encyklopedia wiedzy o jezuitach na ziemiach Polski i Litwy 1564–1995, Kraków 2004.